ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ (31/10)

Η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης γιορτάζεται κάθε χρόνο την 31η Οκτωβρίου, σε ανάμνηση της ίδρυσης του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων, που έγινε  στο Μιλάνο στις 31 Οκτωβρίου 1924. Το πνεύμα που διέπει την ημέρα αυτή είναι: «Η αποταμίευση συμβάλλει στο ατομικό και γενικό καλό». Το μήνυμα του εορτασμού είναι η ηθική και υλική ωφέλεια γι' αυτόν που αποταμιεύει.

Η φύλαξη του περισσεύματος χρημάτων ή άλλων ειδών λέγεται

αποταμίευση. Ο λαός μας με την παροιμία "Φασούλι, το φασούλι,

γεμίζει το σακούλι", μας δείχνει καθαρά το αποτέλεσμα της οικονομίας των αγαθών.

Οι άνθρωποι, συνήθως, αποταμιεύουν χρήματα, γιατί μ' αυτά μπορούν να αποκτήσουν ό,τι αγαθό θέλουν ή να πετύχουν άλλους σκοπούς, όπως  τη μόρφωση των παιδιών, την αγορά κατοικίας κ.λπ. Η αποταμίευση αναπτύσσει την αυτοπεποίθηση και το πνεύμα της οικονομίας και της προνοητικότητας του ανθρώπου.

Δεν πρέπει να κάνουμε αποταμίευση, για να ικανοποιήσουμε τη φιλαργυρία μας, αλλά για να αντιμετωπίσουμε κάποια ανάγκη μας ή να πραγματοποιήσουμε ένα ωραίο όνειρο. Το παιδί μπορεί να συνηθίζει στην αποταμίευση, έχοντας στην αρχή τον "κουμπαρά" του και αργότερα το "βιβλιάριο καταθέσεων" χρημάτων στα ταμιευτήρια, όπου ο τόκος αυξάνει τα αποταμιευόμενα ποσά. Χρέος των γονέων είναι να προτρέπουν και να συνηθίζουν τα παιδιά τους στην αποταμίευση.

Το κράτος έχει πολλά να ωφεληθεί από την αποταμίευση χρησιμοποιώντας τον εθνικό πλούτο σε παραγωγικά έργα, σε διάφορους οργανισμούς ή κατασκευάζοντας σχολικά κτίρια, νοσοκομεία κ.λπ. Είδος αποταμίευσης είναι και η ασφάλεια ζωής που κάνουν πολλοί άνθρωποι, ασφαλίζοντας τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

Πολλοί από τους ευεργέτες της χώρας μας κατάγονταν από φτωχές οικογένειες. Αναγκάστηκαν, φυσικά, να μεταναστεύσουν για να δουλέψουν και να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Κάνοντας όμως, αποταμίευση, συγκεντρώνοντας δηλαδή τις οικονομίες τους, κατόρθωσαν -όχι μόνο να βοηθήσουν τους ανθρώπους τους- αλλά να προσφέρουν σημαντική βοήθεια και στην πατρίδα τους.

Προσοχή, όμως! Η αποταμίευση είναι τόσο ευαίσθητη, που αν δεν την κάνουμε σωστά, τότε μπορεί να αλλάξει πρόσωπο κι από καλή αποταμίευση να μεταμορφωθεί σε τσιγκουνιά, μιζέρια, φιλαργυρία και κακομοιριά. 

Για να θυμηθούμε την παραβολή του πλούσιου άρχοντα… Το πάθος του για τα χρήματα, τον έκανε να ξεχάσει τους γύρω του. Δε νοιαζόταν για τίποτε άλλο... 

Λες και δεν υπάρχουν άλλα -πιο όμορφα- πράγματα στον κόσμο μας, εκτός από τα χρήματα... Πού είναι η αγάπη, η κατανόηση, η ανθρωπιά; Στο χέρι μας, λοιπόν, είναι να έχουμε μια σωστή σχέση με το χρήμα και την αποταμίευση, κι από ματαιόδοξοι άνθρωποι ν΄ αλλάξουμε, και να απελευθερωθούμε απ' το άγχος μόνο για υλικά αγαθά και υπερκατανάλωση. Άλλωστε, ο πραγματικός πλούτος βρίσκεται αλλού. Στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό και, κυρίως, στην αγάπη και στην ανθρωπιά!

Ας θυμηθούμε μερικές πολύ όμορφες ελληνικές παροιμίες για την αποταμίευση:

• Tων φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
• Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες.
• Φύλαξέ με σήμερα, για να μ' έχεις αύριο.
• Σταλαγματιά σταλαγματιά, γεμίζει η στάμνα η πλατιά.
• Σταλιά σταλιά, γεμίζει η λίμνη.
• Ευρούλι, το ευρούλι, γεμίζει το σακούλι.  

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ (31/10) http://akrasakis.blogspot.com/2011/10/3110.html#ixzz3q1YIi7dg

Πότε αλλάζει η ώρα

Πότε αλλάζει η ώΜία ώρα θα κερδίσουμε από την αλλαγή ώρας, που σημαίνει μία ώρα περισσότερο ύπνο. Η αλλαγή ώρας από θερινή σε χειμερινή ώρα θα πραγματοποιηθεί την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου.

Η χειμερινή ώρα θα αλλάξει τα ξημερώματα της Κυριακής 25 Οκτωβρίου και οι δείκτες του ρολογιού θα γυρίσουν μία ώρα πίσω. Συγκεκριμένα, στις 04:00 τα ξημερώματα της Κυριακής, τα ρολόγια θα επιστρέψουν στις 03:00 προσφέροντας άλλη μία ώρα ύπνο ή άλλη μία ώρα διασκέδασης.

2015 αλλαγή ώρας: την Κυριακή στις 25 Οκτωβρίου

Εκτύπωση

Τσιριτιρι Τσιριτρο.wmv

Σε μια ρώγα από σταφύλι έπεσαν οχτώ σπουργίτες και τρωγόπιναν οι φίλοι. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό! Εχτυπούσανε τις μύτες και κουνούσαν τις ουρές κι είχαν γέλια και χαρές. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό! Πώπω, πώπω, σε μια ρώγα φαγοπότι και φωνή! την αφήκαν αδειανή. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό! Και μεθύσαν κι όλη μέρα πάνε δώθε, πάνε πέρα, τραγουδώντας στον αέρα. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό!

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ: Από πού πήρε το όνομά του και γιατί είναι ο δέκατος μήνας του έτους;;;

Ο Οκτώβριος ή Οκτώβρης, ή Οχτώβρης, η Τρυγομηνάς (νησιώτικα Αιγαίου και ποντιακά) είναι ο δέκατος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Επειδή το πιο σημαντικό δώρο του Οκτωβρίου στους γεωργούς είναι οι πολλές βροχές του, γι' αυτό σε πολλά μέρη ονομάζεται «Βροχάρης», αλλά και μήνας της σποράς, εξ ου και τα ονόματα «Σποριάτης», «Σποριάς» και «Σπαρτός». Ηταν ο τέταρτος μήνας του αττικού έτους. Ονομάστηκε Πυανεψιών από τα ιερά Πυανέψια ή Πυανόψια, εορτή προς τιμήν του Απόλλωνα. O Οκτώβριος αρχίζει την ίδια ημέρα του χρόνου με τον Ιανουάριο, εκτός από τα δίσεκτα έτη. Τυχερό λουλούδι του μήνα είναι η καλέντουλα και τυχερό πετράδι το οπάλιο.

Πήρε τ' όνομά του από τη λατινική λέξη octo που σημαίνει οχτώ, γιατί πραγματικά στο παλιό-ρωμαϊκό ημερολόγιο,
που άρχιζε από το μήνα Μάρτη, κρατούσε την όγδοη θέση ... όταν το 46 π.χ. τα πρωτεία του χρόνου τα πήρε ο Γενάρης, τότε ο Οκτώβρης έγινε ο δέκατος μήνας.

Πηγή:athensmagazine.gr

"ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΠΟΥ ΚΡΥΩΝΕ"

Το μικρό μαρμάρινο αγόρι, το άγαλμα, άφησε σαν προσφυγάκι την πατρίδα του στη Μικρασία και στεγάστηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Από τότε κρύωνε ολοένα, γιατί νοσταλγούσε αθεράπευτα την πατρίδα του στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου. Τα πράγματα θ’ αλλάξουν όμως όταν θα βρει δυο φίλους καρδιάς, την κυρία Γαλάτεια, την καθαρίστρια του Μουσείου, και το μικρό Λάμπη, το γιο του νυχτοφύλακα. Τα πράγματα θ’ αλλάξουν μ’ ένα παράξενο όνειρο. Απ’ τ’ όνειρο θα φτερουγίσει στο Μουσείο ένα μεγάλο γαλάζιο πουλί που θα τους ταξιδέψει μια νύχτα με πανσέληνο στις χαμένες πατρίδες, στη Μικρασία.

Την τελευταία νύχτα εκείνου του Οκτώβρη ήρθε κι ο Λάμπης, ο 

μικρός γιος του νυχτοφύλακα. Πολύ το ‘χε μεράκι ο Λάμπης να γινόταν γλύπτης όταν θα μεγάλωνε. Να σκάλιζε, λέει, κι αυτός στο μάρμαρο αγάλματα σαν κι εκείνα στο μεγάλο μουσείο της Αθήνας. Τι όμορφα που είναι τα αρχαία αγάλματα! Και λαχταρούσε ο Λάμπης να τ’ ακουμπήσει με το χέρι του, να τα χαϊδέψει. Όμως όλο «μη» και «μη» τού έλεγαν, «απαγορεύεται να τ’ αγγίξεις». Μα το ένιωθε εκείνος πως τ’ αρχαία αγάλματα αποζητούσανε αγγίγματα σαν το δικό του.
Κι αφού τη μέρα οι φύλακες είχαν τα μάτια τετρακό-σια, άλλη λύση δεν έμενε: παρακαλούσε τον πατέρα του μήνες και μήνες, «πάρε με μαζί σου μια νύχτα στο μουσείο, πάρε με, πατέρα. Να γίνω γλύπτης θέλω, πατέρα». Μια, δυο, τρεις, δέκα, απ’ τα πολλά τα παρακάλια τελικά του ‘κανε το χατίρι. Σαν μελένιο όνειρο ήταν, και πιο πολύ ακόμη… Μπερδεύτηκε ο Λάμπης μέσα σε πλήθος αγάλματα που σεριανούσαν στις αίθουσες του μουσείου, αργά, νωχελικά, λες κι είχαν μόλις βγει από βαθύ λήθαργο. Γυναίκες και παιδιά και άντρες και θεοί, όλοι ανάκατα, στο βελουδένιο μισοσκόταδο. Κι ανάμεσα τους να φυσάει, θαρρείς, ένα απαλό αεράκι. Δεν πίστευε στα μάτια του ο Λάμπης. «Κοίτα να δεις… Καλά μου το ‘λεγε ο πατέρας… τις νύχτες ζωντανεύουν τ’ αγάλματα!»

Κι είδε περήφανους θεούς να υποκλίνονται ταπεινά σε ανθρώπους που μοιάζανε θεοί, και παιδιά να ‘χουν πάρει στο κατόπι θεούς κρατώντας τους απ’ το μακρύ τους ρούχο. Και κοπελιές είδε σαν τα κρύα νερά να προχωρούν ζευγαρωτά με νεαρούς πανέμορφους. Είδε και μοναχικά αγάλματα να στέκονται απόμερα στη γωνιά κι άλλα μαζεμένα σε παρέες να συζητούν, χωρίς όμως ν’ ακούγεται μιλιά. Έστησε αυτί ο Λάμπης μήπως και πιάσει καμιά λέξη. Μα τίποτα. Ξαφνικά, μες στη σιωπή των αγαλμάτων, άκουσε ο Λάμπης μια λεπτή φωνίτσα:

- Έι, ψιτ. Σε σένα μιλάω…

Από το βάθος της αίθουσας ερχόταν η φωνή. Τράβηξε κατά κει και μόνο τότε πρόσεξε ένα μικρό αγόρι να στέκεται ακίνητο, σφιχτοτυλιγμένο στην κάπα του, μ’ ένα σκυλάκι αγκαλιά. Το άγαλμα κρύωνε πολύ, όχι απ’ το κρύο, όχι. Ο λόγος ήταν άλλος, πιο βαθύς. Νοσταλγούσε αθεράπευτα τη μακρινή πατρίδα του στη Μικρασία, στην άλλη, την αντίπερα όχθη του Αιγαίου. 

- Σίγουρα είσαι ο Λάμπης εσύ!
 
- Ναι, ο Λάμπης είμαι, ο γιος του νυχτοφύλακα. Μα τ’ όνομά μου πού το ξέρεις;
 
- Σε περίμενα. Είχε δίκιο το γαλάζιο πουλί πως θα ‘’ρχόσουν. Ήρθες! Καλώς ήρθες!
 
- Το γαλάζιο πουλί; Ποιο πουλί; έκανε διπλά απορημένος ο Λάμπης.

Και του τα εξήγησε όλα το μικρό προσφυγάκι. Για το γαλάζιο πουλί του ‘’πε που βγάζει αληθινές τις πιο τρελές επιθυμίες. Του ‘πε για την πατρίδα του στη Μικρασία. Και για την κυρία Γαλάτεια του ‘πε, που είναι κι αυτή προσφυγοπούλα κι είναι τα μάτια της σαν τα νερά του Αιγαίου.

- Σ’ έβλεπα τόση ώρα, Λάμπη, ν’ αγγίζεις τ’ αγάλματα.
 
- Ναι. Μια μέρα θέλω να γίνω γλύπτης, προσφυγάκι μου, γι’ αυτό.
 
- Έλα, ακούμπησε κι εμένα, χάιδεψέ με.
 
- Αλήθεια το λες; Μπορώ; Το θέλεις; έκανε ο Λάμπης και το ‘σφιξε όλο πεθυμιά στην αγκαλιά του.
 
Κι αφού χόρτασε χάδια το μικρό προσφυγάκι, είπε:
 
- Να παίξουμε τώρα, Λάμπη;
 
- Ναι, να παίξουμε. Πρώτη φορά θα παίξω με άγαλμα!

Κι έπαιξαν τρίλιζα, κι έπαιξαν αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα, κι ύστερα κρυφτό. Είχε και μπίλιες πολύχρωμες στην τσέπη του ο Λάμπης και μια σβούρα ξύλινη. Έπαιξαν μπίλιες, έπαιξαν και σβούρα. Κι αφού χόρτασε παιχνίδι το μικρό προσφυγάκι, είπε:
 
- Ξέρεις παραμύθια, Λάμπη; Πολύ μ’ αρέσουνε τα παραμύθια!
 
- Ξέρω… Μια φορά κι έναν καιρό…

Εκείνη τη νύχτα έγινε τρισευτυχισμένο το μικρό άγαλμα που κρύωνε. 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΥΛΩΤΗΣ     

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: "ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΠΟΥ ΚΡΥΩΝΕ" http://akrasakis.blogspot.com/2012/03/blog-post_3729.html#ixzz3oPuu3vt1

Είναι το γέλιο σου - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ

Διαβάζω πάντα στο δωμάτιό μου και όχι στο σαλόνι ή στην κουζίνα.

Προσπαθώ να διαβάζω τις ίδιες ώρες κάθε ημέρα, αφού βεβαιωθώ πως έχω ξεκουραστεί από το σχολείο.

Φτιάχνω ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα με όλα τα μαθήματα τής κάθε ημέρας, αλλά και τις εξωσχολικές μου δραστηριότητες.

Συμβουλεύομαι το πρόγραμμά μου, πριν ξεκινήσω τη μελέτη μου και βγάζω τα βιβλία με τα αντίστοιχα τετράδια για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας.

Αδειάζω και καθαρίζω το γραφείο μου, αφήνοντας μόνο δύο καλά ξυσμένα μολύβια, γόμα και υπογραμμιστικό μαρκαδοράκι.

Ξεκινάω με τα πιο δύσκολα και κουραστικά μαθήματα, για να έχω περισσότερη ενέργεια και πιο καθαρό μυαλό.

Βάζω πάνω στο γραφείο μου μόνο το βιβλίο, τετράδιο ή φυλλάδιο του μαθήματος που έχω επιλέξει να μελετήσω.

Αφού ολοκληρώσω τις ασκήσεις μου, διαγράφω από το πρόγραμμα το μάθημα αυτό, για να ξέρω πως το τελείωσα, αλλά και για να βλέπω την πρόοδό μου. Εάν έχω απορίες, κυκλώνω με έντονο χρώμα τις ασκήσεις για να μην τις ξεχάσω και ζητάω τη βοήθεια των γονιών μου.

Κάνω διάλειμμα, όχι μεγαλύτερο από 5' και όχι αφήνοντας την άσκησή μου στη μέση.

Ορίζω πόσο χρόνο θα χρειαστώ για κάθε μάθημα και βάζω ένα «ν» (τικ), όποτε πετυχαίνω το στόχο μου ή ένα «x», όποτε αποτυγχάνω, σημειώνοντας τι με δυσκόλεψε. Χρησιμοποιώ ένα ξυπνητήρι για να με βοηθήσει.  

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων 4/10/2015

Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.