Μια φορά και έναν καιρό, πολύ παλιά, ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα... Ο ήλιος χανόταν και άρχισε να βγαίνει το φεγγάρι... Ο Φεγγαρούλης μας!
Μόνο μια ηλιαχτίδα έμεινε και ο Φεγγαρούλης εντυπωσιάστηκε από τη λάμψη της!
Μόνο μια ηλιαχτίδα έμεινε και ο Φεγγαρούλης εντυπωσιάστηκε από τη λάμψη της!
— Καλησπέρα! του απάντησε η ηλιαχτίδα. Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο για κουβέντες... Πρέπει να φύγω...
— Μην φεύγεις! της είπε τότε ο Φεγγαρούλης.
— Πρέπει, είπε η ηλιαχτίδα. Μα μου
αρέσει η παρέα σου! Θα τα πούμε αύριο Φεγγαρούλη την ίδια ώρα! Και ξαφνικά, η ηλιαχτίδα χάθηκε...
αρέσει η παρέα σου! Θα τα πούμε αύριο Φεγγαρούλη την ίδια ώρα! Και ξαφνικά, η ηλιαχτίδα χάθηκε...
Έμεινε μόνος ο Φεγγαρούλης και παραπονεμένος...
— Αχ! Πόσο μου λείπεις ηλιαχτίδα μου! φώναξε.
Ήταν μόνος του πια... Και ανυπομονούσε να ‘ρθει το επόμενο απογεύμα για να την ξαναδεί...
Τότε πέρασε η νύχτα και ήρθε το επόμενο απόγευμα. Ο Φεγγαρούλης άρχισε πάλι να ξεπροβάλει και συνάντησε την ηλιαχτίδα του.
— Αγαπημένη μου ηλιαχτίδα, σε σκεφτόμουν όλο το βράδυ.. 'Εμεινα ξάγρυπνος και ανυπομονούσα πότε θα ερχόταν η ώρα που θα σε ξανάβλεπα...
— Μα... Φεγγαρούλη, είναι αδύνατον να είμαστε μαζί... Είμαι η μέρα και είσαι η νύχτα!
Την κοίταξε βαθιά... Και τότε, όλα σκοτείνιασαν...
Ήταν τόσο στεναχωρημένος ο φίλος μας ο Φεγγαρούλης! Η ψυχή του είχε σκοτεινιάσει... Πώς να φώτιζε τώρα την αποψινή νύχτα;
Τότε του ήρθε μια ιδέα: Θα της γράψω ένα τραγούδι. Άραγε θα την εντυπωσιάσω; Μακάρι! σκέφτηκε. Και άρχισε σιγά σιγά να ξαναβρίσκει τη λάμψη του...
Το επόμενο απόγευμα άργησε να ‘ρθει για τον Φεγγαρούλη μας. Και για όποιον βιάζεται, αργούν οι ώρες να περάσουν... Ως συνήθως... Αλλά, ο Φεγγαρούλης τραγουδούσε και ξανατραγουδούσε το τραγούδι που είχε γράψει για την ηλιαχτίδα του. Και ναι... Ήταν αισιόδοξος!
Ήρθε πάλι το απόγευμα. Επιτέλους!
— Καλησπέρα, ηλιαχτίδα μου! της είπε ο Φεγγαρούλης.
— Καλησπέρα! του είπε και εκείνη. Ξέρεις, χτες το βράδυ σου έγραψα ένα τραγούδι...
— Αλήθεια; Για μένα;
— Ναι! της είπε δειλά ο Φεγγαρούλης μαζί με λαχτάρα...
Αφού καθάρισε το λαιμό του, άρχισε το τραγούδι του...
— Για μένα είσαι η ηλιαχτίδα μου! Η δυνατή ασπίδα μου! Που μου φωτίζεις την ψυχή! Και συνεχίζω και φωτίζω κι εγώ, πάλι απ’ την αρχή... Γλυκιά μου ηλιαχτίδα, μην με εγκαταλείπεις... Μένω μόνος, όταν εσύ λείπεις... Στείλε μου ένα χαμόγελό σου... Και θα είμαι για πάντοτε δικός σου!
Η ηλιαχτίδα τότε τον πλησίασε.... Και έγινε κάτι που.... ο Φεγγαρούλης δεν το περίμενε! Η ηλιαχτίδα ένωσε τη λάμψη της με αυτήν του Φεγγαρούλη!
Ώσπου, σιγά σιγά άρχισε να ξεθωριάζει αυτό το φως. Ο Φεγγαρούλης μας έμεινε μόνος του και πάλι...
Αλλά τώρα πια είχε ξαναβρεί τη λάμψη του! Και ήξερε πολύ καλά ότι...
θα τον περίμενε η ηλιαχτίδα του!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου