ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ;

Tο σχολείο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλά ακόμα σημαντικότερος φαίνεται και είναι όταν διανύει κάποιος τη σχολική ηλικία. Ακόμη και για τον πιο «αδιάφορο» μαθητή είναι επώδυνο να μην τα καταφέρνει, να έχει αποτυχίες, να μην μπορεί να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει, όμως, η «συνταγή της επιτυχίας» που κάνει τον καλό μαθητή, είναι εύχρηστη και χωρίς παρενέργειες; 

  

O ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ... 

Τι σημαίνει «καλός» μαθητής; Πολύ απλό, θα έλεγαν οι περισσότεροι. Είναι ο μαθητής που είναι επιμελής, συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, δεν έχει ο ίδιος και δεν δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο, στους δασκάλους και στους συμμαθητές του και, γενικά, παίρνει καλούς βαθμούς και δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα στις εξετάσεις. Όλα αυτά είναι σωστά και κατανοητά, δεν παύουν όμως να αποδίδουν μια αρκετά στατική εικόνα αυτού που ονομάζουμε «καλό μαθητή», αγνοώντας έτσι τους δύο βασικότερους παράγοντες που διαμορφώνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, την έννοια αυτή: Τα παιδιά, τους ίδιους δηλαδή τους μαθητές από τη μία και τους γονείς από την άλλη.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ» 

Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι, όταν μιλάμε για καλούς μαθητές, μιλάμε για παιδιά και συγκεκριμένα για παιδιά ηλικίας από 6 έως 18 ετών. Αυτά τα δώδεκα χρόνια της σχολικής σταδιοδρομίας είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά του κάθε παιδιού. Αυτές όλες οι αλλαγές, οι έντονες και συνήθως αναπάντεχες μεταπτώσεις στον τρόπο που κάθε παιδί βιώνει τον κόσμο γύρω του και μέσα του, δεν είναι απλώς μικρά, δευτερεύοντα μικροπροβληματάκια που πρέπει να ξεπεραστούν το γρηγορότερο για να συνεχίσει το παιδί να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό στις μαθητικές του υποχρεώσεις, αλλά είναι το «εδώ και τώρα», η καθημερινή, ζωντανή και συχνά πολύ δύσκολη πραγματικότητά τους.

«ΕΠΕΝΔΥΟΝΤΑΣ» ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Από την άλλη μεριά, έχουμε τους γονείς. Είναι αυτοί που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που -όσο στεγνό και άχαρο κι αν ακούγεται- έχουν «επενδύσει» με πολλούς τρόπους στο παιδί ή στα παιδιά τους και περιμένουν και μέσα από τις επιδόσεις του στο σχολείο (αν όχι κυρίως μέσα από αυτές), να «ανταμειφθούν», να δουν τις προσπάθειές τους να καρποφορούν. Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι η αγνή χαρά και ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται. Eίναι όμως και πολλά άλλα: είναι η προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς. Είναι μια -πολλές φορές αβάσιμη- ανακούφιση ότι το παιδί τους εξασφαλίζει ένα -σύμφωνα με τα κριτήριά τους- καλό μέλλον. Είναι, ακόμη, «ξόρκι» για τις δικές τους κακοτυχίες ή αποτυχίες («Εσύ θα καταφέρεις αυτό που δεν κατάφερα εγώ»), «τρόπαιο» σε ανταγωνιστικά παιχνίδια με άλλους, «τροφή» για τη ματαιοδοξία τους. 

OΙ ΚΑΛΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ 

O καλός μαθητής, λοιπόν, είναι αυτός που ξεπερνά ακάθεκτος όλες τις δυσκολίες και τις μεταπτώσεις της ηλικίας του και συνεχίζει να «φέρνει καλούς βαθμούς», εκπληρώνοντας έτσι τις προσδοκίες των γονιών του. Υπάρχουν παιδιά που το καταφέρνουν. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένα, γιατί στάθηκαν σε μερικά πράγματα τυχερά, γιατί είχαν πάντα την κατάλληλη στήριξη. Υπάρχουν όμως και άλλα που δεν τα καταφέρνουν, που το να είναι πάντα καλοί μαθητές κάποια μέρα το πληρώνουν αρκετά ακριβά. Λέει η μητέρα του Γιώργου, που είναι 14 ετών: «Το ότι ήταν καλός μαθητής ήταν για μας απόδειξη ότι όλα πάνε καλά. Είχαμε μπερδέψει το παιδί Γιώργο με το μαθητή. Το ότι δεν πήγαινε σινεμά ή βόλτα με τους φίλους του, ότι είχε απομονωθεί, δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί λέγαμε ότι αν είχε προβλήματα, θα έπεφταν και οι σχολικές του επιδόσεις. Πόσο έξω μπορεί να πέφτει κανείς ως γονιός... Όταν άρχισαν οι εφιάλτες και ο παιδοψυχολόγος μάς μίλησε για κατάθλιψη, τότε δυστυχώς το καταλάβαμε».

ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΚΑΙ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

Ίσως λοιπόν είναι απαραίτητο να αναθεωρήσουμε κάπως τις αντιλήψεις περί καλών μαθητών και να τις προσαρμόσουμε στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει στο σχολείο και στα μαθήματα, αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας. Όταν δηλαδή υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις σχολικές επιδόσεις και στην ευχαρίστηση, στο παιχνίδι, στην παρέα με συνομηλίκους, στην τεμπελιά και στο χασομέρι, απαραίτητο συστατικό, ιδιαίτερα της εφηβικής ηλικίας. Είναι όχι μόνο άχρηστο, αλλά και πολύ επικίνδυνο να είναι κάποιος πρώτος μαθητής και μια μέρα να αναγκαστεί να «εγκαταλείψει» επειδή «κάηκε το σύστημα». Καλός μαθητής είναι κι αυτός που οι επιδόσεις του δεν είναι πάντα οι ίδιες, αλλά μπορεί να πέφτουν όταν κάτι σοβαρό τον απασχολεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε για τους γονείς του και, κατά συνέπεια, ούτε για τον ίδιο. Καλός μαθητής είναι κι αυτός που είναι καλός σε ορισμένα μαθήματα και σε άλλα λιγότερο. Καλός μαθητής είναι επίσης και εκείνος που παίρνει μέτριους βαθμούς και είναι ευχαριστημένος, έχει ενδιαφέροντα πράγματα που αγαπάει και προσπαθεί γι’ αυτά, έστω κι εξωσχολικά. Ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο γενναιόδωροι με τον τίτλο του καλού μαθητή και να τον διευρύνουμε.

ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΡΩΤΟΣ;

Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος μαθητής ή αυτός που είναι ανάμεσα στους πρώτους; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, σπρωγμένοι εν μέρει από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και εν μέρει από το σχολικό σύστημα, τείνουμε να παίρνουμε ως βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης του καλού μαθητή τις μελλοντικές πιθανότητες που έχει (όπως τις έχουμε εκτιμήσει βέβαια οι ίδιοι χρόνια πριν) να πάει καλά στις εκάστοτε Πανελλήνιες και να μπει σε μια «καλή σχολή». Ίσως, όμως, να είναι προτιμότερο, για το καλό των παιδιών κυρίως, να αξιολογούμε τις σχολικές τους επιδόσεις την κάθε στιγμή (χωρίς να αλληθωρίζουμε προς το μέλλον), σύμφωνα με τις προσπάθειες που καταβάλλουν, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και τις υπόλοιπες «επιδόσεις» σε άλλους τομείς της ζωής τους.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ «ΣΥΝΤΑΓΗ»

Μιλώντας λοιπόν γι’ αυτό τον πιο «διευρυμένο» καλό μαθητή, μπορούμε να δούμε τι χρειάζεται και τι μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο.

• Η ενθάρρυνση για την αυτονομία. Το σχολείο είναι δουλειά του παιδιού. Μια σχολική σταδιοδρομία που αρχίζει με τη λογική: «Έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και με συνεχείς παραινέσεις των γονιών στο παιδί για να μελετήσει, μπαίνει σε κακές βάσεις. Η αυτονομία μαθαίνεται σιγά-σιγά, πριν και μετά την αρχή του σχολείου, όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους, να συμμετέχουν ανάλογα με την ηλικία τους σε δουλειές του σπιτιού, να έχουν φίλους και να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους.
• Η αναγνώριση και η εκτίμηση αυτού που προσπαθεί ένα παιδί είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία εκ μέρους των γονιών και, ίσως, κάτι παραπάνω. Πρέπει να είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Ένα καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν, όσο γίνεται, την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το παιδί ότι θα βρει το δικό του ρυθμό και τρόπο, ενώ ας έχουμε υπόψη ότι όσο περισσότερη πίεση ασκούμε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποιά ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ:

Όχι για να τους υπενθυμίζουν συνέχεια ότι έχουν κι άλλα μαθήματα, ότι δεν τα πήγαν αρκετά καλά στην τελευταία ορθογραφία ή στο τεστ και για να τα κρατάνε καθισμένα 4 ώρες στην καρέκλα μέχρι να τελειώσουν τη μελέτη τους. Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικροπροβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.

ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΕ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Αυτό μπορεί πολλοί γονείς να το θεωρούν αυτονόητο («Αλίμονο, εγώ το παιδί μου το αγαπάω ό,τι κι αν κάνει, ό,τι μαθητής κι αν είναι»), πολύ συχνά, όμως, του δίνουν άλλα μηνύματα. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.

ΠΗΓΗ: VITA.GR
(ΛΟΥΙΖΑ ΒΟΓΙΑΤΖΗ/Συμβουλευτική Ψυχολόγος)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ; http://akrasakis.blogspot.com/2012/09/blog-post_1814.html#ixzz3rLH2VPu5

ΠΩΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΓΟΝΕΑ-ΠΑΙΔΙΟΥ;

Η εμπιστοσύνη χρειάζεται πολύ χρόνο για να χτιστεί και η ειλικρινής σχέση και η καλή επικοινωνία είναι απαραίτητα στοιχεία. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι ώστε να χτιστεί η εμπιστοσύνη. 

• Να κρατάτε πάντα το λόγο σας. Όταν υπόσχεστε κάτι στο παιδί, να είστε σίγουροι ότι μπορείτε και να το κάνετε, αλλιώς μην το υποσχεθείτε. Όταν τηρείτε τις υποσχέσεις, τα παιδιά αισθάνονται ασφάλεια και σας εμπιστεύονται ότι δεν θα τα ξεγελάσετε ή θα τα κοροϊδέψετε.
• Να είστε ειλικρινείς. Να λέτε πάντα την αλήθεια στα παιδιά για πράγματα που τα αφορούν, αρκεί να χρησιμοποιήσετε τις σωστές λέξεις ώστε να καταλάβουν. Έτσι θα μάθουν να εκτιμούν την αλήθεια και, βλέποντας το δικό σας παράδειγμα, θα καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να λένε την αλήθεια, ακόμα κι αν είναι ενοχλητική.
• Να είστε ήρεμοι. Όταν το παιδί ξέρει ότι μπορεί να σας πει οτιδήποτε χωρίς να εξοργιστείτε και να χάσετε τον έλεγχο, τότε να είστε σίγουροι ότι μπορείτε να το εμπιστευτείτε και ότι θα σας πει την αλήθεια. Προσοχή όμως: το να είστε ήρεμοι δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιμετωπίσετε με αυστηρότητα κάποια σοβαρά θέματα που μπορεί να προκύψουν. Η ηρεμία και η αυστηρότητα δεν είναι αντίθετοι όροι.
• Να είστε διαθέσιμοι όταν σας χρειάζονται. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να αισθανθούν ότι υπάρχει κάποιος που θα σταθεί δίπλα τους σε μία κρίση. Ακόμα κι αν για εσάς το πρόβλημα είναι ανόητο («ο Γιώργος μου πήρε το παιχνίδι μου») για το παιδί είναι σημαντικό και σας χρειάζεται.
• Να είστε παράδειγμα προς μίμηση. Μην κάνετε κάτι παράνομο, κρυφό, πονηρό που δεν θα θέλατε να κάνουν τα παιδιά σας. Πολλές φορές, οι πράξεις μας μιλούν δυνατότερα από τα λόγια μας.

TIPS ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟ ΓΟΝΕΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ 
Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να θυμόμαστε ότι το παιδί, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται, είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, απόψεις και επιθυμίες. Ο γονιός πρέπει να σεβαστεί αυτά τα στοιχεία. Η σωστή επικοινωνία είναι η βάση της διδασκαλίας του παιδιού από το γονιό, της εμπιστοσύνης, του σεβασμού και της αρμονίας στις σχέσεις.

Πρώτα απ’ όλα, ο γονιός πρέπει να είναι διατεθειμένος να καταλάβει το παιδί του και τις συμπεριφορές του. Πολλές φορές τα παιδιά δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πώς να πουν αυτό που θέλουν ή αυτό που τα ενοχλεί. Καταφεύγουν έτσι σε συμπεριφορές που δεν είναι αποδεκτές από τους γονείς, όπως γκρίνια, επιθετικότητα και αντιδραστικότητα. Εκείνη τη στιγμή, πρέπει ο γονιός να σκεφτεί λογικά και να αντιδράσει συνειδητοποιημένα. Οι παρορμητικές αντιδράσεις και οι απαντήσεις χωρίς σκέψη συχνά χειροτερεύουν τις αρνητικές συμπεριφορές των παιδιών.

Η θέσπιση κανόνων στο σπίτι, βοηθά την οικογένεια να οργανωθεί και να γνωρίζει το πρόγραμμα και τις επιθυμητές συμπεριφορές στο σπίτι. Όταν αυτοί οι κανόνες έχουν εξηγηθεί με υπομονή στα παιδιά και οι γονείς πρώτοι τους κάνουν πράξη, τότε και τα παιδιά θα τους τηρήσουν, ακόμα κι αν δεν τους αρέσει κάποιος από αυτούς. Η τακτική αυτή διευκολύνει τους γονείς να λύσουν καθημερινά προβλήματα χωρίς ένταση και να μπορέσουν να ασχοληθούν με άλλα ζητήματα που θα προκύψουν. 

• Η επικοινωνία αρχίζει ακούγοντας και δείχνοντας ότι ακούμε τα συναισθήματα του παιδιού και αυτό που εννοεί. Για να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας, πρέπει να μάθουμε κατ’ αρχήν να είμαστε καλοί ακροατές. Η αποτελεσματική ακοή περιλαμβάνει την ανάγκη να επικοινωνείτε με τα μάτια και τη στάση σας, έτσι ώστε να δείχνετε ξεκάθαρα ότι ακούτε.
• Έπειτα, πρέπει να αποφεύγουμε την γκρίνια, την κριτική, την απειλή, το κήρυγμα, τον εκβιασμό και τη γελοιοποίηση. Η επικοινωνία με τα παιδιά πρέπει να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό που περιλαμβάνει την ανάγκη να παραδεχτούμε τα συναισθήματα των παιδιών. Όταν το παιδί νιώσει ότι το καταλαβαίνουμε, θα αισθανθεί ασφάλεια και θα μιλήσει μαζί μας.
• Η χρήση ανοιχτών απαντήσεων αφήνουν την πόρτα της επικοινωνίας ανοιχτή και είναι μια προσπάθεια να καταλάβουμε τι νιώθει και τι εννοεί ο άλλος. Οι κλειστές απαντήσεις από την άλλη, αγνοούν τα συναισθήματα του παιδιού και δείχνουν ότι ούτε ακούσαμε ούτε καταλάβαμε. Αν το παιδί μας πει «η δασκάλα είναι στριμμένη» μια ανοιχτή απάντηση θα μπορούσε να είναι «έγινε κάτι στο σχολείο και έχεις θυμώσει» ενώ μία κλειστή «δεν μπορώ να κάνω κάτι, αυτή είναι και πρέπει να τη συνηθίσεις». Με την πρώτη απάντηση, το παιδί παίρνει θάρρος και μπορεί να ανοιχτεί και να πει τι έχει συμβεί και θεωρεί τη δασκάλα του στριμμένη. Με τη δεύτερη απάντηση, το παιδί νιώθει απόρριψη και αποθάρρυνση.
• Η καλή επικοινωνία περιλαμβάνει και την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων καθώς και την έκφραση των δικών μας συναισθημάτων και ιδεών. Βοηθάμε το παιδί να καταλάβει ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και δεν επιβάλλουμε μία εμείς αλλά βοηθάμε το παιδί να επιλέξει αυτή που του ταιριάζει βάσει των πιθανών αποτελεσμάτων. Ακόμα και τα πιο μικρά παιδιά μπορούν να καταλάβουν τις συνέπειες μιας πράξεις αν τις συζητήσουμε μαζί τους και μπορούν να αποφασίσουν ποια είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση.
• Ως γονείς, επίσης, πρέπει να καθορίσουμε σε ποιον ανήκει το πρόβλημα ρωτώντας τον εαυτό μας «τίνος οι ανάγκες και οι επιθυμίες δεν ικανοποιούνται;». Η συμπεριφορά του παιδιού γίνεται δικό μας πρόβλημα μόνο όταν αυτή η συμπεριφορά μας εμποδίζει. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να δείχνουμε τα συναισθήματά μας με μηνύματα στο πρώτο πρόσωπο. Τα μηνύματα αυτά λένε στα παιδιά με ποιο τρόπο σας εμποδίζει η συμπεριφορά του και πώς νιώθετε γι αυτό. Αν, για παράδειγμα, το παιδί δεν βοηθά στο καθάρισμα του σπιτιού μαζεύοντας το δωμάτιό του ( όπως έχετε συμφωνήσει), τότε, αντί να φωνάζουμε, να απειλούμε και να εκβιάζουμε, μπορούμε να πούμε «όταν δεν κρατάς τις συμφωνίες νιώθω ότι αδικούμαι γιατί πρέπει εγώ να κάνω όλες τις δουλειές». Δίνουμε δηλαδή στο παιδί να καταλάβει πώς η συμπεριφορά του μας επηρεάζει και δείχνει την ανθρώπινη πλευρά του γονιού. Πρέπει όμως να επιλέγουμε σωστά τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε ώστε να μην κατηγορήσουμε το παιδί, γιατί τότε θα τσακωθούμε. Είναι πολύ διαφορετικό να πούμε «δεν καθάρισες και τώρα πρέπει να το κάνω εγώ» από το «όταν δεν κρατάς τις συμφωνίες νιώθω ότι αδικούμαι γιατί πρέπει εγώ να κάνω όλες τις δουλειές».
• Όταν υπάρχει διαμάχη, περιοριζόμαστε μόνο στην αναγνώριση των συναισθημάτων του παιδιού και στο ν’ απαντάμε στις ερωτήσεις. Προσπαθούμε, όσο το δυνατό περισσότερο, να μιλάμε όταν επικρατεί ήρεμη και φιλική ατμόσφαιρα. Ο σαρκασμός, η γελιοποίηση, και η πίεση καταστρέφουν την καλή σχέση. Αποφεύγουμε τις ετικέτες που προσβάλλον το παιδί και το αποθαρρύνει από το να επικοινωνήσει μαζί μας.

ΠΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΕΙ ΕΝΑΣ ΓΟΝΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ; ΠΩΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;
Τα περισσότερα θέματα μπορούν να συζητηθούν με τα παιδιά. Καλό όμως είναι να αποφεύγουμε θέματα που σχετίζονται με το σύντροφο, με τους φίλους μας και άλλους ενήλικες. Τέτοια θέματα αν συζητηθούν μπροστά στο παιδί είναι πιθανό να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Όταν προκύπτει κάτι που χρειάζεται να το μάθει το παιδί, τότε χρησιμοποιούμε απλές λέξεις να του δώσουμε να καταλάβει τι συμβαίνει, χωρίς να το κατηγορούμε για κάτι και χωρίς να κατηγορήσουμε τους άλλους. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι λιγόλογες, σαφείς και συγκεκριμένες. Δεν χρειάζεται να επεκτεινόμαστε σε λεπτομέρειες που μπορεί να αγχώσουν το παιδί και να το κάνουν να αισθανθεί ανασφάλεια. Σημαντικό, επίσης, είναι να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας το αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού και να χρησιμοποιούμε εκφράσεις και παραδείγματα που το παιδί μπορεί να καταλάβει.

Οι πολύ προσωπικές ερωτήσεις που συνήθως ρωτάνε τα παιδιά είναι για το σεξ, τα τσιγάρα ή τις παρασπονδίες που έκαναν οι γονείς όταν ήταν παιδιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, απαντάμε με ειλικρίνεια και όσο αντέχει το παιδί. Κρίνουμε από την ηλικία του τι μπορεί να μάθει. Τέλος, πρέπει να προσέξουμε για ποιο λόγο το παιδί ρωτάει. Αν είναι από περιέργεια, τότε απαντάμε ειλικρινά, λιγόλογα και χωρίς υπερβολές. Αν ρωτά για να χρησιμοποιήσει την απάντησή μας σαν όπλο ή σαν άλλοθι για τη δική του συμπεριφορά, τότε πάλι απαντάμε αλλά συζητάμε και τις συνέπειες, υπενθυμίζουμε τους κανόνες του σπιτιού και προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις. 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΟΝΕΑ-ΠΑΙΔΙΟΥ http://akrasakis.blogspot.com/2012/02/blog-post_28.html#ixzz3qPN2n9HS

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ (31/10)

Η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης γιορτάζεται κάθε χρόνο την 31η Οκτωβρίου, σε ανάμνηση της ίδρυσης του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων, που έγινε  στο Μιλάνο στις 31 Οκτωβρίου 1924. Το πνεύμα που διέπει την ημέρα αυτή είναι: «Η αποταμίευση συμβάλλει στο ατομικό και γενικό καλό». Το μήνυμα του εορτασμού είναι η ηθική και υλική ωφέλεια γι' αυτόν που αποταμιεύει.

Η φύλαξη του περισσεύματος χρημάτων ή άλλων ειδών λέγεται

αποταμίευση. Ο λαός μας με την παροιμία "Φασούλι, το φασούλι,

γεμίζει το σακούλι", μας δείχνει καθαρά το αποτέλεσμα της οικονομίας των αγαθών.

Οι άνθρωποι, συνήθως, αποταμιεύουν χρήματα, γιατί μ' αυτά μπορούν να αποκτήσουν ό,τι αγαθό θέλουν ή να πετύχουν άλλους σκοπούς, όπως  τη μόρφωση των παιδιών, την αγορά κατοικίας κ.λπ. Η αποταμίευση αναπτύσσει την αυτοπεποίθηση και το πνεύμα της οικονομίας και της προνοητικότητας του ανθρώπου.

Δεν πρέπει να κάνουμε αποταμίευση, για να ικανοποιήσουμε τη φιλαργυρία μας, αλλά για να αντιμετωπίσουμε κάποια ανάγκη μας ή να πραγματοποιήσουμε ένα ωραίο όνειρο. Το παιδί μπορεί να συνηθίζει στην αποταμίευση, έχοντας στην αρχή τον "κουμπαρά" του και αργότερα το "βιβλιάριο καταθέσεων" χρημάτων στα ταμιευτήρια, όπου ο τόκος αυξάνει τα αποταμιευόμενα ποσά. Χρέος των γονέων είναι να προτρέπουν και να συνηθίζουν τα παιδιά τους στην αποταμίευση.

Το κράτος έχει πολλά να ωφεληθεί από την αποταμίευση χρησιμοποιώντας τον εθνικό πλούτο σε παραγωγικά έργα, σε διάφορους οργανισμούς ή κατασκευάζοντας σχολικά κτίρια, νοσοκομεία κ.λπ. Είδος αποταμίευσης είναι και η ασφάλεια ζωής που κάνουν πολλοί άνθρωποι, ασφαλίζοντας τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

Πολλοί από τους ευεργέτες της χώρας μας κατάγονταν από φτωχές οικογένειες. Αναγκάστηκαν, φυσικά, να μεταναστεύσουν για να δουλέψουν και να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Κάνοντας όμως, αποταμίευση, συγκεντρώνοντας δηλαδή τις οικονομίες τους, κατόρθωσαν -όχι μόνο να βοηθήσουν τους ανθρώπους τους- αλλά να προσφέρουν σημαντική βοήθεια και στην πατρίδα τους.

Προσοχή, όμως! Η αποταμίευση είναι τόσο ευαίσθητη, που αν δεν την κάνουμε σωστά, τότε μπορεί να αλλάξει πρόσωπο κι από καλή αποταμίευση να μεταμορφωθεί σε τσιγκουνιά, μιζέρια, φιλαργυρία και κακομοιριά. 

Για να θυμηθούμε την παραβολή του πλούσιου άρχοντα… Το πάθος του για τα χρήματα, τον έκανε να ξεχάσει τους γύρω του. Δε νοιαζόταν για τίποτε άλλο... 

Λες και δεν υπάρχουν άλλα -πιο όμορφα- πράγματα στον κόσμο μας, εκτός από τα χρήματα... Πού είναι η αγάπη, η κατανόηση, η ανθρωπιά; Στο χέρι μας, λοιπόν, είναι να έχουμε μια σωστή σχέση με το χρήμα και την αποταμίευση, κι από ματαιόδοξοι άνθρωποι ν΄ αλλάξουμε, και να απελευθερωθούμε απ' το άγχος μόνο για υλικά αγαθά και υπερκατανάλωση. Άλλωστε, ο πραγματικός πλούτος βρίσκεται αλλού. Στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό και, κυρίως, στην αγάπη και στην ανθρωπιά!

Ας θυμηθούμε μερικές πολύ όμορφες ελληνικές παροιμίες για την αποταμίευση:

• Tων φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
• Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες.
• Φύλαξέ με σήμερα, για να μ' έχεις αύριο.
• Σταλαγματιά σταλαγματιά, γεμίζει η στάμνα η πλατιά.
• Σταλιά σταλιά, γεμίζει η λίμνη.
• Ευρούλι, το ευρούλι, γεμίζει το σακούλι.  

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ (31/10) http://akrasakis.blogspot.com/2011/10/3110.html#ixzz3q1YIi7dg

Πότε αλλάζει η ώρα

Πότε αλλάζει η ώΜία ώρα θα κερδίσουμε από την αλλαγή ώρας, που σημαίνει μία ώρα περισσότερο ύπνο. Η αλλαγή ώρας από θερινή σε χειμερινή ώρα θα πραγματοποιηθεί την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου.

Η χειμερινή ώρα θα αλλάξει τα ξημερώματα της Κυριακής 25 Οκτωβρίου και οι δείκτες του ρολογιού θα γυρίσουν μία ώρα πίσω. Συγκεκριμένα, στις 04:00 τα ξημερώματα της Κυριακής, τα ρολόγια θα επιστρέψουν στις 03:00 προσφέροντας άλλη μία ώρα ύπνο ή άλλη μία ώρα διασκέδασης.

2015 αλλαγή ώρας: την Κυριακή στις 25 Οκτωβρίου

Εκτύπωση

Τσιριτιρι Τσιριτρο.wmv

Σε μια ρώγα από σταφύλι έπεσαν οχτώ σπουργίτες και τρωγόπιναν οι φίλοι. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό! Εχτυπούσανε τις μύτες και κουνούσαν τις ουρές κι είχαν γέλια και χαρές. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό! Πώπω, πώπω, σε μια ρώγα φαγοπότι και φωνή! την αφήκαν αδειανή. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό! Και μεθύσαν κι όλη μέρα πάνε δώθε, πάνε πέρα, τραγουδώντας στον αέρα. Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό!

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ: Από πού πήρε το όνομά του και γιατί είναι ο δέκατος μήνας του έτους;;;

Ο Οκτώβριος ή Οκτώβρης, ή Οχτώβρης, η Τρυγομηνάς (νησιώτικα Αιγαίου και ποντιακά) είναι ο δέκατος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Επειδή το πιο σημαντικό δώρο του Οκτωβρίου στους γεωργούς είναι οι πολλές βροχές του, γι' αυτό σε πολλά μέρη ονομάζεται «Βροχάρης», αλλά και μήνας της σποράς, εξ ου και τα ονόματα «Σποριάτης», «Σποριάς» και «Σπαρτός». Ηταν ο τέταρτος μήνας του αττικού έτους. Ονομάστηκε Πυανεψιών από τα ιερά Πυανέψια ή Πυανόψια, εορτή προς τιμήν του Απόλλωνα. O Οκτώβριος αρχίζει την ίδια ημέρα του χρόνου με τον Ιανουάριο, εκτός από τα δίσεκτα έτη. Τυχερό λουλούδι του μήνα είναι η καλέντουλα και τυχερό πετράδι το οπάλιο.

Πήρε τ' όνομά του από τη λατινική λέξη octo που σημαίνει οχτώ, γιατί πραγματικά στο παλιό-ρωμαϊκό ημερολόγιο,
που άρχιζε από το μήνα Μάρτη, κρατούσε την όγδοη θέση ... όταν το 46 π.χ. τα πρωτεία του χρόνου τα πήρε ο Γενάρης, τότε ο Οκτώβρης έγινε ο δέκατος μήνας.

Πηγή:athensmagazine.gr

"ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΠΟΥ ΚΡΥΩΝΕ"

Το μικρό μαρμάρινο αγόρι, το άγαλμα, άφησε σαν προσφυγάκι την πατρίδα του στη Μικρασία και στεγάστηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Από τότε κρύωνε ολοένα, γιατί νοσταλγούσε αθεράπευτα την πατρίδα του στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου. Τα πράγματα θ’ αλλάξουν όμως όταν θα βρει δυο φίλους καρδιάς, την κυρία Γαλάτεια, την καθαρίστρια του Μουσείου, και το μικρό Λάμπη, το γιο του νυχτοφύλακα. Τα πράγματα θ’ αλλάξουν μ’ ένα παράξενο όνειρο. Απ’ τ’ όνειρο θα φτερουγίσει στο Μουσείο ένα μεγάλο γαλάζιο πουλί που θα τους ταξιδέψει μια νύχτα με πανσέληνο στις χαμένες πατρίδες, στη Μικρασία.

Την τελευταία νύχτα εκείνου του Οκτώβρη ήρθε κι ο Λάμπης, ο 

μικρός γιος του νυχτοφύλακα. Πολύ το ‘χε μεράκι ο Λάμπης να γινόταν γλύπτης όταν θα μεγάλωνε. Να σκάλιζε, λέει, κι αυτός στο μάρμαρο αγάλματα σαν κι εκείνα στο μεγάλο μουσείο της Αθήνας. Τι όμορφα που είναι τα αρχαία αγάλματα! Και λαχταρούσε ο Λάμπης να τ’ ακουμπήσει με το χέρι του, να τα χαϊδέψει. Όμως όλο «μη» και «μη» τού έλεγαν, «απαγορεύεται να τ’ αγγίξεις». Μα το ένιωθε εκείνος πως τ’ αρχαία αγάλματα αποζητούσανε αγγίγματα σαν το δικό του.
Κι αφού τη μέρα οι φύλακες είχαν τα μάτια τετρακό-σια, άλλη λύση δεν έμενε: παρακαλούσε τον πατέρα του μήνες και μήνες, «πάρε με μαζί σου μια νύχτα στο μουσείο, πάρε με, πατέρα. Να γίνω γλύπτης θέλω, πατέρα». Μια, δυο, τρεις, δέκα, απ’ τα πολλά τα παρακάλια τελικά του ‘κανε το χατίρι. Σαν μελένιο όνειρο ήταν, και πιο πολύ ακόμη… Μπερδεύτηκε ο Λάμπης μέσα σε πλήθος αγάλματα που σεριανούσαν στις αίθουσες του μουσείου, αργά, νωχελικά, λες κι είχαν μόλις βγει από βαθύ λήθαργο. Γυναίκες και παιδιά και άντρες και θεοί, όλοι ανάκατα, στο βελουδένιο μισοσκόταδο. Κι ανάμεσα τους να φυσάει, θαρρείς, ένα απαλό αεράκι. Δεν πίστευε στα μάτια του ο Λάμπης. «Κοίτα να δεις… Καλά μου το ‘λεγε ο πατέρας… τις νύχτες ζωντανεύουν τ’ αγάλματα!»

Κι είδε περήφανους θεούς να υποκλίνονται ταπεινά σε ανθρώπους που μοιάζανε θεοί, και παιδιά να ‘χουν πάρει στο κατόπι θεούς κρατώντας τους απ’ το μακρύ τους ρούχο. Και κοπελιές είδε σαν τα κρύα νερά να προχωρούν ζευγαρωτά με νεαρούς πανέμορφους. Είδε και μοναχικά αγάλματα να στέκονται απόμερα στη γωνιά κι άλλα μαζεμένα σε παρέες να συζητούν, χωρίς όμως ν’ ακούγεται μιλιά. Έστησε αυτί ο Λάμπης μήπως και πιάσει καμιά λέξη. Μα τίποτα. Ξαφνικά, μες στη σιωπή των αγαλμάτων, άκουσε ο Λάμπης μια λεπτή φωνίτσα:

- Έι, ψιτ. Σε σένα μιλάω…

Από το βάθος της αίθουσας ερχόταν η φωνή. Τράβηξε κατά κει και μόνο τότε πρόσεξε ένα μικρό αγόρι να στέκεται ακίνητο, σφιχτοτυλιγμένο στην κάπα του, μ’ ένα σκυλάκι αγκαλιά. Το άγαλμα κρύωνε πολύ, όχι απ’ το κρύο, όχι. Ο λόγος ήταν άλλος, πιο βαθύς. Νοσταλγούσε αθεράπευτα τη μακρινή πατρίδα του στη Μικρασία, στην άλλη, την αντίπερα όχθη του Αιγαίου. 

- Σίγουρα είσαι ο Λάμπης εσύ!
 
- Ναι, ο Λάμπης είμαι, ο γιος του νυχτοφύλακα. Μα τ’ όνομά μου πού το ξέρεις;
 
- Σε περίμενα. Είχε δίκιο το γαλάζιο πουλί πως θα ‘’ρχόσουν. Ήρθες! Καλώς ήρθες!
 
- Το γαλάζιο πουλί; Ποιο πουλί; έκανε διπλά απορημένος ο Λάμπης.

Και του τα εξήγησε όλα το μικρό προσφυγάκι. Για το γαλάζιο πουλί του ‘’πε που βγάζει αληθινές τις πιο τρελές επιθυμίες. Του ‘πε για την πατρίδα του στη Μικρασία. Και για την κυρία Γαλάτεια του ‘πε, που είναι κι αυτή προσφυγοπούλα κι είναι τα μάτια της σαν τα νερά του Αιγαίου.

- Σ’ έβλεπα τόση ώρα, Λάμπη, ν’ αγγίζεις τ’ αγάλματα.
 
- Ναι. Μια μέρα θέλω να γίνω γλύπτης, προσφυγάκι μου, γι’ αυτό.
 
- Έλα, ακούμπησε κι εμένα, χάιδεψέ με.
 
- Αλήθεια το λες; Μπορώ; Το θέλεις; έκανε ο Λάμπης και το ‘σφιξε όλο πεθυμιά στην αγκαλιά του.
 
Κι αφού χόρτασε χάδια το μικρό προσφυγάκι, είπε:
 
- Να παίξουμε τώρα, Λάμπη;
 
- Ναι, να παίξουμε. Πρώτη φορά θα παίξω με άγαλμα!

Κι έπαιξαν τρίλιζα, κι έπαιξαν αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα, κι ύστερα κρυφτό. Είχε και μπίλιες πολύχρωμες στην τσέπη του ο Λάμπης και μια σβούρα ξύλινη. Έπαιξαν μπίλιες, έπαιξαν και σβούρα. Κι αφού χόρτασε παιχνίδι το μικρό προσφυγάκι, είπε:
 
- Ξέρεις παραμύθια, Λάμπη; Πολύ μ’ αρέσουνε τα παραμύθια!
 
- Ξέρω… Μια φορά κι έναν καιρό…

Εκείνη τη νύχτα έγινε τρισευτυχισμένο το μικρό άγαλμα που κρύωνε. 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΥΛΩΤΗΣ     

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: "ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΠΟΥ ΚΡΥΩΝΕ" http://akrasakis.blogspot.com/2012/03/blog-post_3729.html#ixzz3oPuu3vt1

Είναι το γέλιο σου - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας