;
Στην αγαπημένη μας Ελλάδα, τις βρισιές, τις χρησιμοποιούμε για να χαϊδευόμαστε, για να δείχνουμε οικειότητα, αντί για ονόματα, τις ενσωματώνουμε στις εκφράσεις μας, φεύγουν αβίαστα από το στόμα μας. Θα έπρεπε;
Όχι είναι η απάντηση, χωρίς να ανατρέξουμε σε έρευνες και αναλύσεις. Ας σκεφτούμε απλά την μαμά που φωνάζει στο παιδί της:
"Καλά, χαζό είσαι παιδάκι μου;", "Δεν σ' αντέχω, είσαι κακό παιδί.", "Εγώ δεν σε ήθελα, ο μπαμπάς σου ήθελε παιδί.", "Στραβός είσαι;", "Μην κάνεις σαν σπαστικό".
Στην Ελλάδα, με ένα από τα πιο πλούσια λεξιλόγια, η γλώσσα έχει κολλήσει σε τρόπους και "αξίες" ξεπερασμένες που δεν τιμούν κανέναν (παρότι κάποιοι που τις υποστηρίζουν βρίσκονται στη Βουλή).
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο πριν μιλήσουμε; Μήπως η μία αυτή λέξη που θα ξεφύγει πριν καταφέρεις να την ελέγξεις σημαδέψει κάποιον για πάντα, μήπως θα τον εγκλωβίσει σε μια προσωπικότητα που δεν είναι; Μήπως θα τον απομονώσεις μόνο και μόνο επειδή διαφέρει;
Μήπως θα έπρεπε να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να δεχόμαστε την διαφορά, να βοηθούμε και να υποστηρίζουμε τους πιο αδύναμους να μην λύνουμε τις διαφορές μας με κανενός είδους βία;
Μήπως κάποια μικρά λάθη αξίζουν να χαθούν στη λήθη; Μήπως μια λάθος επιλογή δεν είναι αυτή που θα καθορίσει όλη σου τη ζωή;
Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου
ΠΗΓΗhttps://www.facebook.com/Perivivlioulogos/?ref=aymt_homepage_panel
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου