Η γιαγιά είναι λαχτάρα, λατρεία, αδυναμία

Η γιαγιά είναι έρωτας, είναι λατρεία, είναι αδυναμία. Η γιαγιά είναι δυο φορές μαμά. Υπάρχει μια σχέση διαφορετική μαζί της. Είναι πάντα δίπλα σου με την προστατευτικότητα της μαμάς, αλλά με μια άλλη ηρεμία, απαλλαγμένη από τα υπερβολικά άγχη. Μια ηρεμία που επιτρέπει ένα δέσιμο μοναδικό, στο οποίο χωράνε μόνο αλήθειες.

Η γιαγιά είναι λαχτάρα. Θυμάμαι την τεράστια αγκαλιά της και το πλατύ, γλυκό χαμόγελό της κάθε φορά που με έβλεπε. Θυμάμαι το καμάρι και την
υπερηφάνια της για το λατρεμένο της εγγόνι, που υπερείχε σε όλα από όλα τα παιδιά του κόσμου. Θυμάμαι την πίστη της ότι θα τα καταφέρω με ό,τι ασχοληθώ. Την στήριξη και την υπεράσπισή μου σε ό,τι κι αν συνέβαινε. “Το παιδί έχει δίκιο”, τεράστια ανακούφιση αυτή η φράση. Λες και σε στήριζε ο κόσμος όλος. Αν το έλεγε η γιαγιά, κανένας δεν είχε το δικαίωμα να το αμφισβητήσει.

Τα συναισθήματα φυσικά αυτά πάντα είναι αμφίδρομα και αμοιβαία. “Η γιαγιά μου είναι η καλύτερη γιαγιά του κόσμου”. Η μαγειρική της, τα παραμύθια της, οι ιστορίες της, η μυρωδιά της, όλα ξεχωριστά. Μια ανοιχτή αγκαλιά. Η φωνή της λογικής. Ποτέ δεν σε μαλώνει, πάντα κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι της για να είναι ευτυχισμένο το εγγόνι της. Η συντροφιά της πάντα είχε μια γλύκα, μια ζεστασιά. Οι συμβουλές της και η κρίση της ήταν πάντα οι πιο σωστές.

Όλο αυτό που περιβάλλει “τη γιαγιά μας”, τη δική μου γιαγιά, φοβάμαι ότι δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις. Είναι το άτομο που γεμίζει την καρδιά σου όσο κανείς. Η απώλειά της είναι το μεγαλύτερο πλήγμα. Όταν αγαπάς τόσο έναν άνθρωπο, δεν γίνεται να τον χορτάσεις. Δεν φτάνουν τα χρόνια για να γεμίσεις από την παρουσία του. Είναι μια απροσδόκητη απώλεια. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Ποτέ δεν είδα την ηλικία της γιαγιάς μου, όσες ρυτίδες κι αν χάιδευα στα χέρια της. Κανένα σ’αγαπώ δεν ήταν αρκετό κι ας της το έλεγα δέκα φορές τη μέρα. Θα ήθελα ακόμα να είναι εδώ, δίπλα μου, να πίνουμε καφέ και να τα λέμε όπως τότε. Μου λείπει κάθε μέρα, αναρωτιέμαι κάθε μέρα τί θα μου έλεγε για ό,τι με απασχολεί, στεναχωριέμαι που δεν είναι εδώ να δει αυτά που θα ήθελα να δει.

Αυτό που μένει όμως τελικά, είναι πιο δυνατό από την απώλεια. Οι μνήμες και οι στιγμές που περάσαμε δεν ξεχνιούνται και δεν χάνονται. Αυτές κρατάς καλά μέσα στην καρδιά σου. Αυτές σε κάνανε τον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Είμαι ένα κομμάτι της κι όσο υπάρχω θα υπάρχει κι εκείνη. Και κάθε πρωί, η μυρωδιά του καφέ είναι η καλημέρα της.

http://www.mothersblog.gr/mathe-ki-ayto/item/41418-i-giagia-einai-laxtara-latreia--adynamia