Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου - Στις Αυλές Μας Πέφτει Χιόνι

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΚΑΛΤΣΑ

Η χριστουγεννιάτικη κάλτσα είναι μία άδεια κάλτσα ή ένας σάκος σε σχήμα κάλτσας, που συνηθίζουν να κρεμάνε τα παιδιά την παραμονή των Χριστουγέννων, για να τη βρει ο Άγιος Βασίλης και να τη γεμίσει με μικρά παιχνίδια, γλυκίσματα, φρούτα και λεφτά όταν έρθει να τους επισκεφτεί. Η παράδοση θέλει τα παιδιά που δεν ήταν φρόνιμα καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, να βρίσκουν μόνο ένα κομμάτι κάρβουνο μέσα στην κάλτσα τους.

Τα παιδιά σε κάθε γωνιά του κόσμου διατηρούν αυτή την παράδοση της χριστουγεννιάτικης κάλτσας, μέχρι και τις μέρες μας. Σε μερικές χώρες, υπάρχουν παρόμοια έθιμα. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, τα παιδιά βάζουν τα παπούτσια τους δίπλα στο τζάκι, ένα έθιμο που χρονολογείται από τότε που τα παιδιά φορούσαν ακόμα ξύλινα φτωχικά παπούτσια. Παραδοσιακά, η κάλτσα συνηθίζεται να κρεμάται στο τζάκι, αλλά στα σύγχρονα σπίτια που δεν υπάρχει τζάκι, κρεμιέται σε ένα μέρος όπου μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση ο Άγιος Βασίλης.

Παλιότερα, τα παιδιά κρέμαγαν μία από τις κάλτσες που φορούσαν καθημερινά, αλλά με το πέρασμα των χρόνων, φτιάχτηκαν ιδιαίτερες κάλτσες, ειδικά για αυτό το σκοπό. Σήμερα, τα καταστήματα με χριστουγεννιάτικα είδη διαθέτουν μία τεράστια γκάμα από σχέδια και μεγέθη, από πολύ μικρές και συντηρητικές, μέχρι μακριές ή γιγάντιες και ελαστικές. Πολλές οικογένειες φτιάχνουν από μόνες τους τις χριστουγεννιάτικες κάλτσες και γράφουν επάνω το όνομα του κάθε μέλους, ώστε να μην μπερδεύεται ο Άγιος Βασίλης και να ξέρει ποιανού είναι η κάθε κάλτσα.

Στην Ολλανδία τα παιδιά γεμίζουν τις κάλτσες τους με άχυρα και καρότα για τα ελάφια του Άγιου Βασίλη. Στην Ουγγαρία γυαλίζουν τα παπούτσια τους πριν τα βάλουν δίπλα στην πόρτα ή στο περβάζι του παραθύρου. Στην Ιταλία, τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι την παραμονή των Επιφανίων στις 5 του Γενάρη, για να τα βρει η Μπεφάνα, η καλή μάγισσα, ενώ στο Πουέρτο Ρίκο βάζουν γρασίδι και λουλούδια σε μικρά κουτάκια και τα τοποθετούν κάτω από τα κρεβάτια τους για τις καμήλες των τριών Μάγων.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΚΑΛΤΣΑ http://akrasakis.blogspot.com/2011/12/blog-post_3578.html#ixzz3tzSxLwn4

ο Άγιος Σπυρίδων

Σημαντική προσωπικότητα της Χριστιανοσύνης, κυπριακής καταγωγής, ιδιαίτερα συνδεδεμένος με την πόλη και το νησί της Κέρκυρας, της οποίας είναι προστάτης Άγιος. Είναι, επίσης, πολιούχος Άγιος του Πειραιά. Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 14 Δεκεμβρίου από την Καθολική.
Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε περί το 270 στην Άσκια, τη σημερινή Άσσια Αμμοχώστου, που βρίσκεται στα Κατεχόμενα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι γραμματικές του γνώσεις ήταν περιορισμένες, αλλά χάρη στην αρετή του και τον άρτιο χριστιανικό του βίο εξελέγη επίσκοπος Τριμυθούντος (σημερινή Τρεμετουσιά Λάρνακας). Ως επίσκοπος θαυματούργησε, προσπαθώντας να αντικρούσει τον αιρεσιάρχη Άρειο, ο οποίος διέδιδε ότι ο Χριστός δεν είναι Υιός του Θεού, αλλά δημιούργημα του Θεού, αμφισβητώντας το θεμελιώδες για τον Χριστιανισμό δόγμα της Αγίας Τριάδας. Για να αποδείξει το αβάσιμο των δοξασιών του Αρείου, έβαλε το αριστερό χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα κεραμίδι. Δείχνοντάς το στους παρισταμένους στη Σύνοδο, με το δεξί του χέρι έκανε το σημείο του σταυρού και είπε:
Εις το όνομα του Πατρός». Οι πατέρες που παρακολουθούν τη σκηνή, συγκλονίζονται κυριολεκτικά. Γιατί με τις λέξεις του Σπυρίδωνα, η φωτιά με την οποία ψήθηκε το κεραμίδι ανέβηκε προς τα πάνω.
- «Και του Υιού», πρόσθεσε. Τότε το νερό με το οποίο ζυμώθηκε το κεραμίδι, έτρεξε προς τα κάτω.
- «Και του Αγίου Πνεύματος» συμπλήρωσε και το χώμα έμεινε στο χέρι του.
Και αμέσως μετά απευθυνόμενος στους παρισταμένους συνοδικούς είπε:
- Αδελφοί και πατέρες μου, όπως το κεραμίδι αποτελεί ένα πράγμα μιας ουσίας και μιας φύσεως, αλλά είναι τρισύνθετο - φωτιά, νερό, χώμα - έτσι κι ο Άγιος Θεός. Αν και δεν πρέπει να παρομοιάσουμε την Άκτιστο και Υπερούσια αυτή Φύση με κτιστό και φθαρτό δημιούργημα, εν τούτοις για να κάνουμε τα ακατάληπτα καταληπτά, - ας μας συγχωρήσει το άπειρο έλεός Του - λέμε και τονίζουμε: Ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία και τη φύση. Αλλά κατά τα πρόσωπα ή τις υποστάσεις είναι Τριαδικός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Είναι το λεγόμενο «Θαύμα της Κεράμου», το οποίο αποδίδεται στον Άγιο Σπυρίδωνα.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

Οι λέξεις πληγώνουν;

;

Στην αγαπημένη μας Ελλάδα, τις βρισιές, τις χρησιμοποιούμε για να χαϊδευόμαστε, για να δείχνουμε οικειότητα, αντί για ονόματα, τις ενσωματώνουμε στις εκφράσεις μας, φεύγουν αβίαστα από το στόμα μας. Θα έπρεπε;

Όχι είναι η απάντηση, χωρίς να ανατρέξουμε σε έρευνες και αναλύσεις. Ας σκεφτούμε απλά την μαμά που φωνάζει στο παιδί της:

"Καλά, χαζό είσαι παιδάκι μου;", "Δεν σ' αντέχω, είσαι κακό παιδί.", "Εγώ δεν σε ήθελα, ο μπαμπάς σου ήθελε παιδί.", "Στραβός είσαι;", "Μην κάνεις σαν σπαστικό".

Στην Ελλάδα, με ένα από τα πιο πλούσια λεξιλόγια, η γλώσσα έχει κολλήσει σε τρόπους και "αξίες" ξεπερασμένες που δεν τιμούν κανέναν (παρότι κάποιοι που τις υποστηρίζουν βρίσκονται στη Βουλή).

Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο πριν μιλήσουμε; Μήπως η μία αυτή λέξη που θα ξεφύγει πριν καταφέρεις να την ελέγξεις σημαδέψει κάποιον για πάντα, μήπως θα τον εγκλωβίσει σε μια προσωπικότητα που δεν είναι; Μήπως θα τον απομονώσεις μόνο και μόνο επειδή διαφέρει;

Μήπως θα έπρεπε να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να δεχόμαστε την διαφορά, να βοηθούμε και να υποστηρίζουμε τους πιο αδύναμους να μην λύνουμε τις διαφορές μας με κανενός είδους βία;

Μήπως κάποια μικρά λάθη αξίζουν να χαθούν στη λήθη; Μήπως μια λάθος επιλογή δεν είναι αυτή που θα καθορίσει όλη σου τη ζωή;

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου

ΠΗΓΗhttps://www.facebook.com/Perivivlioulogos/?ref=aymt_homepage_panel

ΔΟΞΑ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΜΗΝΑ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΛΑΣΙΝΟΣ

Στολίζω δέντρο με τα χιόνια του Χριστού
τραπέζι στρώνω με τα δώρα του χειμώνα
εσύ το φως ενός ορίζοντα κλειστού
που το φορώ του ταξιδιού μου αρραβώνα.

Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά
και μες στη φλόγα της γιορτής κεράκι λιώνω
φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά
να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω
και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω
καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου
σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου...

Ζυμώνω δώδεκα Χριστόψωμα ζεστά
με της αγάπης τη μαγιά και άσπρο αλεύρι
να τα μοιράσεις σε παιδάκια γελαστά
να' χουν να λένε για τη δόξα του Δεκέμβρη

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω
και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω
καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου
σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου...

CHRISTMAS SONG - HIP HOP (freestyle dancing)

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ

Άγια Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας αποκρίθη: «Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε και στο μύλο, γιατί ο Αι-Νικόλας έρχεται με χιόνια φορτωμένος».


Αν πρωιμίσει η μυγδαλιά κι ανθίσει το Δεκέμβρη,
βαρύς χειμώνας κι όψιμος θε νά 'ρθει να μας εύρει.


Δεκέμβρη με τα κρύα σου και πώς θα ξεκρυώσω.


Δεκέμβρη μου, με πάγωσες
και πώς να ξεπαγώσω;
Μήνα μου σαρακοστιανέ
καλέ, Χριστουγεννιάτη!




Δεκέμβρης και δεν έσπειρες, λίγο σιτάρι θα ’χεις.




Δεκέμβρης μας επλάκωσε, το κρύο μας φαρμάκωσε.




Δεκέμβρης με γιορτές, Χριστουγέννων διακοπές.


Δεκέμβρης Χριστού γέννηση κι ο καλός μας χρόνος.
Μπήκε ο Δεκέμβρης; Δίκαιος όποιος έσπειρε.
Το τραγούδι με τον τρύγο το Δεκέμβρη παραμύθι.


Χιόνι του Δεκεμβρίου, χρυσάφι του καλοκαιριού. (ή χρυσάφι τ’ Αλωνάρη)
Ως τ’ Αγίου Νικόλαου οι τοίχοι βράζουνε κι ύστερα ξυλιάζουνε.

Μια ανθισμένη χριστουγεννιάτικη ιστορία ¨"Το πενηντάρικο"

πηγήhttps://www.facebook.com/Perivivlioulogos/posts/886429094826732:0

Ο μικρός Γιαννάκης κρύωνε έτσι όπως καθόταν μέσα στο χιόνι στην αυλή του σπιτιού του. Ο Γιαννάκης δεν φορούσε ζεστές μπότες – ούτε του άρεσαν αλλά ούτε και είχε μπότες να φορέσει. Τα λεπτά πάνινα αθλητικά του παπούτσια είχαν μερικές τρύπες και δεν κατάφερναν να κρατούν το κρύο μακριά από τα ποδαράκια του. Ο Γιαννάκης βρισκόταν στην ίδια θέση εδώ και περίπου μία ώρα κι όσο σκληρά κι αν προσπαθούσε, δεν κατάφερνε να βρει καμία καλή ιδέα για το τι δώρο να κάνει στη μητέρα του για τα Χριστούγεννα. Κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση καθώς κατέληξε και πάλι στο ίδιο συμπέρασμα: «τι παιδεύομαι; Έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν μου έρθει μία καλή ιδέα, δεν έχω καθόλου χρήματα».
Από τότε που πέθανε ο πατέρας του πριν από τρία χρόνια, η πενταμελής οικογένεια δυσκολευόταν πολύ να τα φέρει βόλτα. Δεν ήταν επειδή η μητέρα του δεν προσπαθούσε αρκετά ή δεν ενδιαφερόταν αλλά ποτέ δεν φαινόταν να υπάρχουν αρκετά χρήματα. Δούλευε βραδινές βάρδιες στο νοσοκομείο της περιοχής αλλά ο μικρός της μισθός δεν μπορούσε να καλύψει τίποτα παραπάνω. Όμως όλα όσα τους έλειπαν σε χρήματα και υλικά αγαθά, περίσσευαν σε αποθέματα αγάπης και ενότητας στην οικογένεια. Ο Γιαννάκης είχε δύο μεγαλύτερες και μία μικρότερη αδελφή, οι οποίες φρόντιζαν το νοικοκυριό όσο έλειπε η μητέρα τους. Και οι τρεις αδελφές του είχαν ήδη φτιάξει πανέμορφα δώρα για τη μητέρα τους. Δεν ήταν δίκαιο. Ήταν ήδη Παραμονή των Χριστουγέννων και αυτός δεν είχε τίποτα να της χαρίσει.
Σκουπίζοντας το δάκρυ που κατηφόρισε από

ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης ή Δεκέμηρης ή Δεκέμπρης ή Χριστιανάρης ή Χριστουγεννάρης ή Χριστουγεννάς ή Χριστουγεννιάτης ή Χριστενιάρτς (ποντιακά) ή Αντριάς ή Βρωμαλίτης ή Καλικαντζαρόμηνας ή Χαμένος ή Αϊ-Νικολιάτης ή Γιορτινός είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Ημερολόγιο και είναι ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών. Στα Λατινικά, decem σημαίνει δέκα, αφού ο Δεκέμβρης ήταν ο 10ος μήνας, σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Ημερολόγιο.

Με την άφιξη του Δεκεμβρίου, το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό, ανακοινώνοντάς μας έτσι, τον ερχομό του χειμώνα και την επέλαση του χιονιού. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς», αλλά και «Χιονιάς». Τα λουλούδια του Δεκεμβρίου είναι ο νάρκισσος και ο ελαιόπρινος. Είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός στο βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες στο νότιο ημισφαίριο. Ο Δεκέμβριος ξεκινά πάντα την ίδια μέρα της εβδομάδας με τον Σεπτέμβριο. 

Στο καλαντάρι του λαού μας ο Δεκέμβριος θεωρείται ιδιαίτερα